Stevig bochtenwerk in Oostenrijk

De COVID-19 cijfers in België doen alle alarmbellen luid rinkelen. Wat is er aan de hand? Met deze enorme cijfers zouden we waarschijnlijk zelfs niet vertrokken zijn uit België. Maar intussen zijn we bijna twee maanden weg. We komen met veel minder mensen in contact dan we thuis zouden doen. We blijven veilig in onze bubbel en houden ons strikt aan alle maatregelen. Reizen kan wel degelijk als je je aan de basisregels houdt. En die basisregels zijn gelukkig overal in de wereld hetzelfde. Een nulgarantie is er echter nooit. Goede moed in België! We duimen mee dat het tij snel kan keren...

Wij hebben enkele dagen doorgebracht in een comfortabel huisje op een bergflank in Oostenrijk. Morgen, op Bert zijn verjaardag, rijden we door naar Venetië. Omdat we de voorbije 10 dagen ook in Tsjechië geweest zijn brengt dat wat extra hordes met zich mee maar daarover later meer. 

Vrijdag 9 oktober

We rijden vandaag via Salzburg naar Taxenbach, een dorpje vlakbij Zell am See. Het weer is droog en zonnig, de autostrade in prima conditie. Onderweg kopen we een fles Almdudler want dat hoort zo volgens ons als je in Oostenrijk bent. We hadden het plan opgevat om het Mozart museum te bezoeken maar met dit prachtige weer blijven we liever buiten. We struinen door het centrum van Salzburg en herkennen enkele plekjes uit ‘The sound of music’. We gaan met het kabelbaantje naar de burcht die uitkijkt over de stad. Daar ontdekken we een prachtig panorama terras met zicht op de besneeuwde bergtoppen. Vanuit Salzburg is het nog een dik uur rijden naar ons huisje. Het gaat bijna helemaal goed tot we een afslag missen om wille van wegenwerken. We komen in een file terecht en intussen wordt het donker. Ons huisje ligt hoog verheven boven het dorp. Om er te geraken moeten we gedurende 4km een heel smal (3m breed) en steil weggetje volgen met meerdere haarspeldbochten. Tot overmaat van ramp is dit een tweerichtingsstraat. Oh my God! De weersvoorspelling voor de komende dagen is erg ongunstig met heel wat regen, bewolking en misschien sneeuw. Ik stel voor dat we rustig op onze berg blijven zitten tot we over enkele dagen weer verder trekken. Natuurlijk doen we dat niet.

Zaterdag 10 oktober

Zonder enige speciale inspanning slagen we erin om tegen 9u in de auto te zitten, een unicum! De regen wordt pas tegen de middag verwacht. Als we iets willen doen is het dus nu het moment. We rijden naar de Grosglockner via een machtige weg die zich over de bergen slingert met niet minder dan 45 haarspeldbochten. Ondanks dat ik een skifanaat ben hou ik niet van bochtige wegen. Toch is het fantastisch! De zon is van de partij en er is weinig volk op de baan. Aan het eindstation hebben we beneden zicht op de grote gletsjer die over de jaren heel wat inkortte en boven op de Oostenrijkse trots: de Grosglockner. Nadat we de plaatselijke buienradar hebben geconsulteerd besluiten we dat we nog tijd hebben om naar het gletsjermeer af te dalen. Het gaat steil naar beneden maar het loont zeker de moeite. Na wat stenen geketst te hebben over het meer beginnen we aan de klim terug naar boven. Thomas loopt de hele tijd voorop. Mijn gezicht wordt hoe langer hoe roder en zelfs Bert zijn hartslag gaat in het rood. De zon is volop van de partij maar de wolken beginnen ook op te zetten. Tijd om met de auto terug naar beneden te rijden. Onderweg staan er regelmatig plakkaten met de vraag of de remmen nog ok zijn. Hoe kan ik dat nu weten? Ik kan alleen maar hopen dat ze ok zijn. Bert remt zoveel mogelijk op de motor maar dat zet niet heel veel zoden aan de dijk. Net wanneer we helemaal beneden zijn vallen de eerste druppels. We gaan stevig inkopen doen zodat we er enkele dagen tegen kunnen op onze bergflank.

Zondag 11 oktober

We worden wakker in een dikke mist en regen. Het zal de hele dag blijven regenen en ook de mist trekt amper op. Een ideale dag om voor school te werken maar helaas, op zondag doen we dat niet...

We lezen, de kinderen spelen wolfje en sneeuwluipaard inclusief zelfgemaakte maskers, we maken lekker eten,... In de loop van de namiddag gaan we toch een uurtje naar buiten met onze regenbroeken aan. Tijdens een groot deel van de wandeling krijgen we gezelschap van een speelse hond. 

Maandag 12 oktober

Na het ontbijt werken we voor school. Thomas heeft het de laatste tijd moeilijk en jaagt zich gemakkelijk op. Vermoeiend...

In de late voormiddag maken we een picknick en gaan we op weg naar Zell am See. Nog niet zo heel lang geleden, net voor Corona een mondiaal probleem werd, waren wij met de hele familie Fabry in het huis van de familie Kriekels. Het was een top vakantie! Nu gaan we even poolshoogte nemen aan het huis en nemen uiteraard een foto. We willen met de kabelbaan naar boven, boven de sneeuwgrens. De prijs is echter zo exuberant hoog dat we besluiten om te voet te gaan. Het is een stevige wandeling naar boven maar eenmaal aan de Sonnenalm hebben we gevonden wat we zochten: een dikke laag maagdelijke sneeuw! De kinderen halen hun hart op en wij bewonderen de omgeving. Aan het einde van de afdaling wandelen we nog eens voorbij ons vakantiehuis en dan keren we met de auto terug naar ons huisje. 

Terug thuis maak ik het lievelingseten van de kinderen (pasta met spinazie en gehakt). Bert kookt nog steeds bijna altijd maar tegenwoordig beschikken we vaak over gewone fornuizen (in tegenstelling tot onze kampeer gasfornuisjes van in het begin) en kan ik ook mijn duit in het zakje doen. 

We gaan met onze gastvrouw een kijkje nemen in de stal en worden daarbij bijna omstuwd door drie vrolijke geiten. Er staat onder meer een kalfje van enkele dagen oud en een koe met griep.

Onze gastvrouw vertelt dat zij eind januari drie weken lang erg ziek is geweest met alle symptomen van Corona net als enkele andere families in de omgeving...