Alle wegen leiden naar Rome maar ze zijn wel aan vervanging toe

We zijn nog steeds onderweg al is het met een klein hartje. Gisterenavond heeft Macron een nieuwe lockdown afgekondigd in Frankrijk. Duitsland heeft een zachte lockdown. Wat gaat Italië doen? 

We overlopen de verschillende mogelijke scenario’s en het vervolg van onze reis lijkt aan een zijden draadje te hangen. Zo lang we mogen bewegen en de musea en parken open zijn kunnen we voorzichtig verder doen. De eerste prioriteit daarbij is zelf niet ziek worden. We gaan nergens meer heen waar veel volk kan zijn. Winkelen moet sowieso wel gebeuren of we nu in België, Italië of Ouagadougou zijn. Toeristische plekken zijn nu heel erg dunbevolkt waardoor die wel zonder risico te bezoeken zijn. Enkele dagen geleden waren we nog in Rome. Hoewel we daar heel veilig hebben rondgelopen, zouden we dat vandaag niet meer doen. We concentreren ons voortaan op het bouwen van zandkastelen op de talrijke stranden. 

Voorlopig voelen we ons heel welkom op elke plek waar we verschijnen. Heel veel mensen verdienen hun dagelijks brood dankzij het toerisme. Dus voorlopig blijven wij onze rol als toerist vervullen. Hoe meer we naar het Zuiden trekken, hoe warmer het wordt maar ook hoe verder weg van onze Heimat. Dat is nu wel dubbel want we houden er rekening mee dat we ineens terug naar het Noorden moeten verkassen. 

Een overzicht van de voorbije dagen:

Zondag 25 oktober

We verlaten ons eeuwenoude huisje in de mist en zetten koers naar Ostia Antica ten Oosten van Rome aan de monding van de Tiber. Tegen het middaguur komen we daar aan en we willen eerst snel een hapje eten. Op een zondagmiddag snel een hapje eten in Italië behoort niet tot de mogelijkheden. We hebben niet gereserveerd maar krijgen toch een tafel binnen in het restaurant dat voor de rest gevuld is met ‘locals’. Het onthaal is joviaal en uitbundig maar het duurt een hele tijd voor onze bestelling wordt opgenomen. Naast ons neemt een gezelschap plaats met zes kinderen aan de ene tafel en vijf volwassenen aan de andere tafel. Onze kinderen smeken of ze naar buiten mogen om te ontsnappen aan het rumoer. Wat volgt is een echte Italiaanse ervaring met lekker eten, een extra glas wijn omdat ze de onze vergeten waren, uitbundige begroetingen,... Bij onze tafelburen gaat er één kind samen met twee stoelen tegen de vlakte. Enige tijd later sneuvelt aan dezelfde tafel een glas. Het is al bij al een gezellige bedoening. Het neemt allemaal wel wat meer tijd in beslag dan we voorzien hadden waardoor we besluiten ons bezoek aan Ostia Antica uit te stellen en in de plaats daarvan naar het strand te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg naar ons nieuwe huisje stoppen we aan een strand. Helemaal op ons gemak zijn we niet want het strand is vuil en een echte parkeerplaats is er niet. De hele kustweg geeft een armoedige indruk met vele afgebladderde gebouwen, veel gaten in de weg en vrij veel rondslingerend afval. De zon is op een bijzondere manier van de partij, halvelings verscholen achter een mistlaag. De kinderen zijn altijd blij met de combinatie zand en water.

Het nieuwe huisje is wel een echte meevaller. We logeren op de benedenverdieping van een huis met een grote tuin. De eigenaars wonen boven ons en hebben een vijfjarig zoontje, Paolo die al snel vriendschap sluit met onze kinderen. Vooral Thomas is hier heel blij mee. Verder zijn er ook 20 katten, kippen, zeven varkens die ze op straat gevonden hebben, konijnen en een manke Deense Dog genaamd ‘Bruto’. Aan de bomen groeien appelsienen en limoenen. Als bonus voor Bert is er een houtkachel en niet lang na onze aankomst brandt er een gezellig vuurtje.

Maandag 26 oktober

Voormiddag werken we voor school. Na het middageten vertrekken we naar Anzio waar de zomerverblijven van de Romeinse elite zich bevonden. De ruïnes strekken zich letterlijk uit tot in de zee. We lopen over een strand met in onze rug, goed zichtbaar, de overblijfselen van de keizerlijke verblijven. Voor ons strekt de zee zich uit. De zon schijnt maar er staat een stevige wind. Bert en ik installeren ons op onze stoeltjes terwijl de kinderen beginnen te graven en te bouwen en het gevecht aan gaan met de golven. 

Dinsdag 27 oktober

Na wat wikken en wegen besluiten we toch naar Rome te gaan maar niet met de trein zoals we eerst van plan waren maar wel met de auto (bubbelgewijs een betere optie). We halen de dakkoffer eraf zodat we ook in een ondergrondse parking terecht kunnen. De wegen zijn in zeer slechte staat maar we geraken toch vrij vlot op onze bestemming, een afgesloten parking op 3km van het Colosseum. De zon schijnt. We bezoeken zowel het Colosseum als het Forum Romanum. Aan de ene ingang van het Forum Romanum worden we tegengehouden omdat Bert zijn zakmes gedetecteerd wordt (dat van mij blijft onopgemerkt). Er is geen mogelijkheid om deze ergens in bewaring te geven. We gaan een pasta en een pizza eten op een terras om onze strategie te bepalen. We steken het mes in het EHBO-zakje en doen een nieuwe poging aan een andere ingang. We geraken vlotjes door de beveiliging (waar overigens niemand anders te bespeuren is). De kinderen worden zelfs uitgenodigd om op het schermpje van de beveiligingsagent te gaan kijken. We dwalen vervolgens rond op de site terwijl Bert enthousiast uitleg geeft. Er zijn nog andere toeristen maar we moeten geen enkele moeite doen om afstand te houden. 

Hierna hebben we echt een ijsje verdiend. We wandelen tot aan de Zuil van Trajanus en op de trappen vinden we een ambachtelijke gelateria. De vrouw is erg blij om ons te zien en vertelt over de voorbije moeilijke periode. We eten ons ijsje op enkele stoeltjes voor de zaak en zien hoe de uitbaters van de andere winkeltjes op hun drempel met elkaar wat praten bij gebrek aan klandizie. 

Op weg naar de auto kopen we een aquarel bij een man die aan het werk is op een brug.

Rome heeft nog veel meer te bieden maar dat zal voor een andere keer zijn. 

Woensdag 28 oktober

In de voormiddag werken we voor school. Thomas belt tegenwoordig elke week eventjes met zijn klas en geniet daar volop van. 

Namiddag doen we een nieuwe poging om Ostia Antica te bezoeken. De parking ligt er vrij verlaten bij. Bij de ingang staan vriendelijke carabinieri’s. Ostia was voor de Romeinen een belangrijke havenstad, zowel in militair opzicht als voor de handel. De stad is geleidelijk aan verlaten met de aftakeling van de Romeinse Rijk. Het was een zeer levendige stad volgebouwd met huizen, tempels, appartementen, badhuizen, een theater,... We vallen van de ene verbazing in de andere en lopen over mozaïekvloeren, eten een koekje in een badhuis, staan op het podium van het theater... De bloemen bloeien volop en er groeien bomen tussen de ruïnes. We komen vrijwel niemand tegen behalve twee vrouwelijke carabinieri’s die rustig keuvelend over de hoofdweg kuieren. Topattractie!

Op weg naar huis staan er vrouwen van lichte zeden langs de weg.

“Die mevrouw staat daar bijna in haar blootje!” 

“Dat zijn hoertjes.”

”Wat?”

”Hoeren, prostitués, vrouwen die...” en daarop volgt dan een hele uitleg die leidt tot meer vragen en nog meer uitleg waarbij de volgende termen vallen: mensenhandel, Oostblok, oudste beroep ter wereld, misleiding, vrije wil,... 

’s Avonds kondigt president Macron een nieuwe lockdown aan in Frankrijk. 

Donderdag 29 oktober

Vandaag trekken we naar een appartementje op een vulkaan! Maar eerst gaan we een zandkasteel bouwen in een baai in Gaeta. 

Terwijl Bert naar de kinderen kijkt, ga ik in mijn eentje een eindje wandelen op mijn blote voeten langs de waterlijn. Ik kondig mijn plan op voorhand aan en vraag of het zal lukken (Bert zijn ongeruste ziel kennende). Ik maak een heerlijke wandeling en bij terugkeer zie ik de bende al van ver naar mij wuiven. Ah, het zal tijd zijn om verder te rijden... Wanneer ze mij zien, rennen de kinderen echter terug naar hun zandkasteel. Ik was uit het zicht verdwenen en Bert was ongerust geworden... Heerlijk voorspelbaar... 

Ik koop een fles water in de enige strandbar die (verrassend genoeg) open is en waar een gezellige drukte heerst (wel met onderlinge afstand tussen de tafels en mondmaskers).

Ik rij het laatste stuk. De ring rond Napels is druk en de Vesuvius is gehuld in een donkere wolk. We worden warm onthaald door onze gastheer die ook hier boven ons woont. 

De eerste brokken worden gemaakt (Thomas stoot een asbak van de salontafel terwijl hij Poppel en Chillie laat vechten met de kussens). 

En er zijn nog meer brokken gemaakt.

Van onze zending met 18 wijnflessen zijn er slecht 3 heelhuids aangekomen in Diepenbeek. Zucht...