Het einde van Zweden, het begin van Polen...

Zaterdag 19 september

Deze voormiddag is het prachtig weer (19 graden en zonnig) en doen we het rustig aan. We halen de tenten uit om de grondzeilen eindelijk te laten drogen. Dat was er nog niet van gekomen sinds we uit Tiveden waren vertrokken. Het zonnetje schijnt en onze gastvrouw is samen met haar ouders appelen aan het persen op de oprit. In Zweden staat er heel vaak een mooi gevormde appelboom in de tuin met dit jaar een erg goede oogst. Dit in tegenstelling tot vorig jaar toen er blijkbaar amper iets te rapen of te plukken viel. De kinderen kijken gefascineerd toe en het duurt niet lang of Johanna is mee aan het helpen.

Kort na de middag vertrekken we naar het Adventure park dat toevallig uitgebaat wordt door een Nederlander. We krijgen alle vijf een veiligheidsgordel en harnas aan en een helm op ons hoofd. Er zijn verschillende routes op variërende hoogtes door de bomen. We beginnen samen op het laagste parcours. Johanna wil al snel de hoogte in en we splitsen ons op: Bert met Johanna en ik met Rosanne en Thomas. Het gaat goed al vind ik het ook best eng. Je hangt tijdens het hele parcours vast aan een stalen kabel die het hele parcours volgt. Op zeker moment stellen we vast dat Thomas te klein is voor een bepaalde hindernis. Omdat er nog niemand achter ons is, kunnen we nog rechtsomkeer maken. Op de terugweg gaat het even mis: Rosanne en Thomas zijn net te klein om de beveiliging over de kabel te begeleiden en doen dit door er een ‘snok’ aan te geven. Mijn hoofd komt ter hoogte van de kabel en ik krijg zo’n stalen koker tegen mijn voorhoofd. Pats! Ik zie sterretjes en er verschijnt meteen een stevige bult. Je kan dit vergelijken met een stevige tik van een holle hamer zoals op skivakantie gebruikt worden bij het ‘nagelkloppen’. Er wordt ijs gelegd om de zwelling te verminderen en ik beperk me hierna tot het trekken van foto’s. De kinderen verleggen hun grenzen en springen alledrie van 10 meter naar beneden, weliswaar aan een kabel. Na afloop krijgen we allemaal een ijsje van de zaak om mijn bult te compenseren. 

Vooraleer we naar huis rijden gaan we een kijkje nemen bij de oudste eik van Scandinavië. Deze boom is maar liefst 900 jaar oud maar is intussen helaas stervende. Eén tak heeft nog groene blaadjes. Het is een prachtige boom die we vol ontzag bewonderen. Honderden jaren geleden was die boom ook al honderden jaren oud...

Zondag 20 september

Ze voorspellen 20 graden en zon. Het wordt 14 graden en bewolkt. Die Zweden zijn altijd heel enthousiast als ze het weer voorspellen...

We gaan wandelen in het nationale park in de buurt. Het is een prachtige wandeling tussen heel oude en hoog oprijzende sparren. We zien en horen een specht en leggen ons oor tegen de stam waardoor we het echt horen galmen.

Terug thuis nemen we wat rust. In de late namiddag gaan Bert en Thomas naar het vlakbij gelegen golfterrein. Johanna, Rosanne en ik wandelen nog eens tot aan het huis en het museum van Astrid Lindgren. Aan de ingang van het museum ontdekken we twee berken die meer weg hebben van treurwilgen en die uitermate geschikt zijn om in te klimmen. Zo willen we thuis ook een boom!

Maandag 21 september

Het is onze laatste dag in Zweden... We laden de auto in en op algemene vraag van de kinderen gaan we afscheid nemen van de ‘klimberken’ bij het museum. Een kwartiertje later zijn we op weg naar Kalmar in het zuiden. 

Het is zowaar mooi weer! We halen vandaag vlotjes 20 graden. Kalmar blijkt een meevaller. Na het lunchen wandelen we rond in de stad. We bezoeken de burcht langs de buitenkant. We eten een ijsje van Ben & Jerry’s (Bert en ik elk een milkshake waar niet minder dan 6 bollen in verwerkt zijn). We bewonderen de bomen in het park. En... we kopen enkele souveniertjes bij de toeristische dienst.

Tegen 17u vertrekken we naar Karlskrona waar we om 19u30 de ferry nemen naar Gdansk in Polen. De GPS leidt ons niet over de autostrade maar langs leuke wegen. Een mooie manier om Zweden af te sluiten. We geraken vlot op de ferry en de kajuit valt veel beter mee dan gedacht. We slapen met zicht op zee...

Dinsdag 22 september

Om 6u worden we gewekt met het liedje ‘I am sailing ...’. Serieus? Nu al? We komen pas aan om 7u30... Buiten op het dek genieten we van een prachtige ochtendzon. We rijden vlot van de boot, zo Polen binnen recht in de ochtendspits naar Gdansk. We vinden een parking en trekken naar het oude centrum voor een stevig ontbijt. De nacht was te kort en de kinderen zijn duidelijk nog niet uitgeslapen. Ze hangen er een beetje bij maar het ontbijt kikkert ons op. Gdansk blijkt onze verwachtingen ver te overtreffen. Het is een prachtige stad die tijdens de oorlog vrijwel geheel verwoest werd maar vervolgens ook weer helemaal werd opgebouwd. We wandelen door het centrum naar het hypermoderne museum over Wereldoorlog II. Dit museum opende in 2017 de deuren. De toegang is gratis en het is er behoorlijk druk. Bert probeert het bevattelijk uit te leggen voor de kinderen en hun gezichten worden hoe langer hoe bedrukter. Het is een echte aanrader maar na verloop van tijd hebben we het gehad en een beetje aangeslagen verlaten we het museum. 

We trekken naar een sushi restaurant dat goed staat aangeschreven. De meisjes zijn blij dat het er eindelijk van komt, Thomas is heel opgelucht dat er ook frietjes zijn.

Tegen 15u15 komen we aan in ons appartement, even buiten Gdansk. Waauw, wat een ruimte! En alles lijkt gloednieuw... Niet veel later is de wasmachine aan het draaien. We frissen ons op, we werken voor school, we kijken een filmpje en we maken plannen voor de komende dagen...