En wijle weg!

Zondagochtend, 10u

Opa en Ine arriveren thuis om te kijken hoe wij de laatste hand leggen aan onze bagage. De living lijkt wel ontploft maar dat is maar schijn. 

Om 11u sluiten we de voordeur, nemen we afscheid en vertrekken we terwijl we een traantje wegpinken.

De kinderen hebben elk hun belangrijkste knuffel mee. Johanna was dat niet van plan en had op zaterdag haar knuffels veilig ondergebracht bij opa. Zaterdagnacht bleek echter dat slapen zonder Koe en Ollie niet zo evident is. Tranen met tuiten... Voor de gemoedsrust van iedereen was het dus beter om beiden alsnog mee te nemen. Thomas heeft voor een verstekeling gezorgd, door behalve Poppel ook zijn schildpadje mee te smokkelen. Iets wat we eerder van Rosanne zouden verwachten...

Na een vlotte autorit, nemen we in Den Helder de boot naar het eiland Texel, één van de Waddeneilanden in Nederland. We hebben een plekje gereserveerd op een kleine camping bij een alpaca boerderij. De tenten opzetten gaat verbazingwekkend vlot, je zou zeggen dat we dat al vaker gedaan hebben. We staan wel volledig in het zweet.

Met de auto rijden we naar de rode vuurtoren. Het strand lijkt hemelsbreed, zoooveel zand eer we bij het water aankomen. De kinderen zijn niet te houden en zitten al snel in de zee. Het enthousiasme werkt aanstekelijk waardoor het ook bij mij begint te kriebelen en ik ga mee kopje onder. Bert blijft voor een keertje liever op het droge. 

Terug op de camping begint Bert te koken en ik ga met de drie kids douchen. Met z’n vieren op twee vierkante meter en zeven minuten warm water... ‘t is gelukt! Het sanitaire blok is gelukkig brandschoon.

Bert is erin geslaagd om op twee gammele gaspitjes eend te bakken, aardappelen, broccoli en quinoa te koken EN een peperroomsausje te maken. Bij deze wordt hij officieel aangesteld als kok van dienst. En dat voor de komende vier maanden. 

Na de afwas wordt de lucht rondom wat donkerder. Bert gaat douchen en ik maak een foto van een mooie naderende wolk. Jeetje, die wolk nadert wel heel snel. Ineens begint het heftig te waaien, de tentflappen maken een klapperend geluid. Thomas schiet in paniek. We halen snel de handdoeken binnen. Oei, de stoelen waaien om, snel de stoelen naar binnen zwieren, oei nu is de voortent ontoegankelijk, snel de stoelen afbreken, Bert waar zit je nu, douche sneller!

We beslissen een meisjestent en een jongenstent te maken. Matrassen en slaapzakken worden verhuisd, gelukkig regent het nog niet. Maar dan komt het toch snel. We liggen in onze tent. De regen roffelt hard op het tentzeil, er zijn voortdurende lichtflitsen en de donder buldert over ons heen. We kunnen alleen maar afwachten tot het voorbij gaat. En het duurt lang... Maar niet oneindig... We sukkelen in slaap.

Maandag

We stellen vast dat de tenten het goed doorstaan hebben. Om te eten beschikken we over één klein tafeltje en vijf lage stoelen. Vergeleken met onze buren ziet het er bij ons een beetje sjofel uit maar het werkt.

Na het ontbijt vertrekken we te voet over het pad richting de duinen. We maken een mooie wandeling doorheen het natuurgebied De Slufter.

Na de middag is het tijd voor huiswerk, jawel! Het enthousiasme is eerder beperkt maar de planning is strikt. Daarna gaan Bert en Thomas op verkenning bij het eerste golfterrein van de reis, op amper 1km van onze camping. We hebben een kleine golftas bij met 6 clubs voor Bert, 3 clubs voor Thomas en 1 (één!) club voor mij. 

Voila, de kop is eraf...