Meester, hij begint weer...

31 Augustus, we staan aan de vooravond van een nieuw schooljaar.

Onze kinderen zullen er niet veel van merken. Voor hen is het nieuwe schooljaar reeds een maand geleden gestart. 

Maanden geleden, nog voor COVID-19 voor de eerste keer beschreven werd, hebben wij de directeur van de school ingelicht over onze reisplannen. De kinderen blijven gewoon ingeschreven en wij zorgen er zelf voor dat ze in januari 2021 terug bij hun vertrouwde klas kunnen aansluiten.

Begin juli hebben we samen gezeten met de drie nieuwe juffen en met de zorgcoördinator. We hebben de verschillende vakken overlopen en we zijn met een hele stapel boeken terug naar huis gekeerd. 

Begin augustus zijn we van start gegaan. Er werd een weekschema opgesteld waarbij er elke dag twee vakken aan bod komen. Omi heeft die eerste twee weken het meeste werk verzet met groot enthousiasme en een stevige emmer geduld. 

In onze auto zit één dikke boekentas die weegt als lood. Oorspronkelijk dachten we dat we vrijwel alles digitaal zouden meenemen. Door het thuisonderwijs dat gepaard ging met de corona toestanden hebben we ontdekt dat het belangrijk is dat ze op papier kunnen werken.

Doordat we een maandje voorsprong hebben genomen, moeten we zeker toekomen met onze planning en hebben we ook nog ruim tijd voor andere zaken.

Het valt op dat de kinderen ontzettend leergierig zijn en open staan voor alle mogelijke zaken. Het aspect ‘wereldoriëntatie’ zit dus zeker goed. Het aanbrengen van de ‘schoolse’ vakken gaat met ups en downs. Je moet er zelf met je hoofd echt wel bij blijven en het is een uitdaging om je geduld te bewaren wanneer ze haperen bij schijnbaar heel eenvoudige zaken. Chapeau voor alle juffen en meesters die elke dag opnieuw het beste van zichzelf geven!

Zaterdag 29 augustus

Vandaag schijnt de zon. We starten de dag met twee wasmachines en een droogkast. Ik vind het een beetje verdacht dat het wasprogramma maar 40 minuten duurt...

Opa is jarig! We zingen een liedje via Whatsapp en in gedachten zijn we aanwezig op de verjaardagsbrunch.

In de late voormiddag trekken we naar Rostock. We lopen over het stuk van de stadswal dat nog bewaard is gebleven en bezoeken het museum in het klooster. Hier stuiten we onverwacht op een mooie collectie schilderijen. De kinderen hebben vooral oog voor het speelgoed. We eten soep en bratwurst op een terrasje aan het klooster. Het zonnetje doet ontzettend goed. We bezoeken één van de kerken en beklimmen de toren van een andere kerk. De universiteit werd gesticht in 1404 en het universiteitsplein bruist van de activiteiten en terrasjes. We genieten van een ijsje (eierlikeur!) en keren voldaan terug naar de camping.

Zondag 30 augustus

Vandaag is het ‘lazy Sunday’! De zon schijnt lekker. Het enige dat we vandaag gepland hebben is een kanotochtje om 15u. De kids spelen aan het zandstrandje aan de rivier. Ze ontdekken mosselen en slakken en maken een onderkomen voor een kikkertje dat ze ‘Rikki’ dopen. Bert en ik kijken toe vanuit onze luie stoel en verdwalen in ons boek. Naar mijn gevoel is het veel te snel 15u maar de kids hebben hier echt al dagen naar uit gekeken, eindelijk bootje varen! Twee bootjes met vertrek op de camping zelf, een zeer traag stromende rivier en een genadig zonnetje.  

Maandag 31 augustus

Vandaag nemen we de boot naar Zweden! Wie had dat een maand geleden kunnen denken... Toen dachten we nog via Denemarken naar Noorwegen te gaan. Zweden was een ‘nogo area’. Tijden veranderen snel tegenwoordig.

Het opbreken van ons kamp gaat vlotjes. We zijn klaar om te vertrekken en ik breng het vuilzakje nog even weg. Op weg naar de container zie ik enige opschudding. Er ligt een man op de grond, naast een mobilhome. De eigenaresse van de camping is aan het telefoneren. Onwel geworden? Hartaanval? Ik kijk even toe of de mensen rondom weten wat ze moeten doen. De man is blijkbaar van de ladder gevallen. Bert komt aangereden met de auto en ik doe teken om te stoppen. Bert ziet snel dat de man een schedelbreuk heeft en zegt dat ook aan de telefonerende mevrouw. Eén van de omstaanders lijkt te weten wat hij doet en wij blijven dus op een afstand. Terwijl ik naar de WC ga, hoor ik de sirenes al. Ook een helikopter cirkelt al snel boven de camping. De helikopter landt midden tussen de bomen op nog geen zakdoek groot. We besluiten te vertrekken. We zijn allemaal een beetje aangedaan en het is vreemd dat we niet zullen weten hoe het met de man zal aflopen. Wel indrukwekkend dat de hulpdiensten (zowel ziekenwagen als helikopter) op minder dan een kwartier ter plekke zijn.

We hebben nog tijd om het strand te bezoeken aan de ‘alter strom’. Dit lijkt een beetje het lokale Knokke. Het is er gezellig druk met talrijke winkeltjes en barretjes langs het water. We eten een visbroodje langs de kade. Na een vluchtige sanitaire stop (met z’n vijven in een vies openbaar toilet, gelukkig moeten we enkel pipi), vertrekken we met de auto naar de ferryhaven. 

Zweden, here we come!