De trollenkerk van Tiveden national park en vervelende buren

Donderdag 10 september

De zon schijnt! Na ons ontbijt vertrekken we naar het ‘Tiveden national park’, een uitgestrekt woud met meren met meerdere aangeduide wandelroutes. Het is één van de mooiste wandelingen die we ooit hebben gemaakt maar tegelijk ook één van de moeilijkste. Het hele pad is overgroeid met natte (en dus gladde) boomwortels. Het pad gaat voortdurend omhoog en omlaag en kronkelt door het woud met vaak een rotsige ondergrond. Onderweg passeren we de ‘Trollenkerk’, een enorm rotsblok dat zichtbaar is vanaf het verder gelegen meer en een referentiepunt vormde voor de vissers. Ik kan er geen trol in ontwaren maar het klinkt wel goed. Morgen willen we graag terugkomen voor de route rond één van de meren. Zo ver zal het echter niet komen...

Terug op de camping eten we een klein hapje en werken we wat voor school. In de vooravond hebben we de sauna gereserveerd. Op de camping aan het meer staat een tonvormige sauna op een geïsoleerd plekje waar geen andere gasten komen. Wow, dit doet deugd! Johanna durft, tussen twee saunasessies door, in het ijskoude water van het meer te gaan liggen. 

Na de sauna eten we nog een soepje in de keuken en kijken we een filmpje. Tegen 20u50 willen we onze tanden gaan poetsen en gaan slapen. Het is intussen donker geworden. Terug aan onze tent zien we dat we nieuwe buren hebben gekregen. We hebben vrij snel in de gaten dat dit niet veel goeds voorspelt. Een gezin met twee jongens van ongeveer 15 en 17 jaar in een mobilhome die op ongeveer 3 meter van onze tent staat. Eén van de jongens heeft een lelijke rochelende hoest. Ze beginnen te koken en hebben een hoop lawaai, gerochel en gespuw. Bwa, kan geen kwaad, ze zullen het dadelijk wel koud krijgen en naar binnen gaan. Ja, dag Jan, niks ook niet... Ze hebben ook muziek met een lage bastoon die los door mijn oordopjes heen gaat.  Naarmate het later wordt vragen we enkele keren of het mogelijk is om wat stiller te zijn echter zonder het gewenste effect. Om 1u30 ongeveer gaan ze naar binnen. De lage bastoon blijft echter de HELE NACHT voortduren. Om 4u30 zitten de twee jongens opnieuw buiten. Zucht...wachten tot het over gaat...

Vrijdag 11 september

‘s Morgens, wanneer de receptie opengaat, gaat Bert de eigenaars van de camping inlichten. De vrouw belooft met de buren te gaan praten. Effectief, tegen 9u klopt ze herhaaldelijk op de deur van de mobilhome zonder dat er wordt opengedaan. De vrouw volhardt en blijft staan. Wij gaan intussen ontbijten in de keuken en kunnen het tafereel vanop afstand gadeslaan. Na een hele poos wordt er toch opengedaan. Er wordt hen medegedeeld dat ze de campingregels niet hebben nageleefd want ze staan veel te dicht bij ons en ze hebben lawaai veroorzaakt (dit werd ook bevestigd door enkele andere buren). We wachten tot 11u om te zien hoe het uitdraait. Voor ons is het duidelijk. Ofwel vertrekken zij ofwel wij maar we blijven niet meer met dit gezin op dezelfde camping. We maken van de gelegenheid gebruik om in de keuken voor school te werken. Om iets voor 11u beweegt er iets. Onze vervelende buren lijken te vertrekken! Ach nee, toch niet, ze verplaatsen hem gewoon... Verdorie, ze blijven! Ok, dan gaan wij beginnen inpakken en vertrekken we een dagje eerder naar Stockholm waar we ook reeds een camping gereserveerd hebben. Het koppel van de camping excuseert zich uitgebreid maar zij kunnen er uiteraard ook niets aan doen. De camping krijgt van ons wel de hoogste rating. 

Na enkele uren komen we aan in Stockholm. De camping ziet er wat vervallen uit. Bert betaalt voor 2 nachten en moet zelfs onderhandelen omdat ze ons dubbel willen aanrekenen omdat we twee tenten hebben. Na de formaliteiten zoeken we een geschikt plekje om onze tenten op te slaan. Het is daar echter zo’n triestige bedoening dat we besluiten daar niet langer te blijven. Met een verbeten trek ga ik naar de receptie met de boodschap dat we beslist hebben niet te blijven en onmiddellijk wensen te vertrekken. De man achter de balie reageert wat verbluft maar betaalt ons zonder moeilijk te doen terug (hij had eens moeten proberen...). Ok, kindjes, we gaan op hotel! Na twee telefoontjes vinden we een kamer in een eenvoudig hostel waar we met ons vijven op één kamer kunnen liggen. De WC’s en douches zijn gedeeld, er is een keukentje en vooral, een wasmachine (en droogkast)! Er hangt een fijne sfeer en er zijn vriendelijke mensen. Ik heb slaap in te halen! Helaas, de vloer kraakt zo gauw je met je teen de grond raakt, de aluminium bedden maken geluid bij elke draai, de deuren vallen heel hard in het slot en buiten zijn er feestvierende jongeren. Om 1u30 kijkt Bert uit het raam naar onze auto die in de straat geparkeerd staat. Er hangen vier jongeren rond en tegen. Hij heeft de indruk dat ze hebben geprobeerd om de dakkoffer eraf te halen. Niet echt bevorderlijk voor een goede nachtrust. Even later zijn de jongeren gelukkig weg en de auto ziet er nog goed uit. Ik lees wat in mijn boek en sukkel terug een beetje in slaap.

Zaterdag 12 september

Ik ben nog steeds moe! Maar goed, een nieuwe dag, vandaag gaan we Stockholm bezoeken en we hebben het een beetje beter voorbereid. Stockholm is werkelijk een prachtige stad! We wandelen naar het oude centrum en willen het paleis bezoeken maar dat blijkt gesloten (niet volgens de website). Het regent en dat zal het de hele dag blijven doen. ‘s Middags eten we in de Saluhal (de Zweedse versie van een overdekte voedselmarkt). Thomas is heel blij dat hij eindelijk frietjes krijgt. Ik ben heel blij met mijn gesofisticeerde taco’s. Sinds ik dit enkele jaren geleden gezien heb bij ‘mijn restaurant’ op de TV wilde ik al eens dergelijke taco’s eten. 

Namiddag bezoeken we het Vasa museum. De Vasa is een schip dat in 1628 is gezonken in de haven van Stockholm op zijn ‘maiden trip’. Zoals de Titanic dus. In 1956 werd het gelokaliseerd door een man die er al twee jaar naar op zoek was. Door het brakke water en de kleiachtige ondergrond is het schip zeer goed bewaard gebleven. Het werd volledig terug opgebouwd en er werd een heel museum rond gebouwd. Echt de moeite!

Hierna zijn we toch een beetje moe en nemen we de metro naar ons hotelletje (in een gebouw dat ook al dateert van de 17de eeuw). 

Ik houd mijn hart vast voor de nacht want het is zaterdag en hierlangs ligt een pub...